เมื่อความจริงเผยนัยเธอไม่ห่วง
สัมพันธ์พ่วงเคยโหยจึงโรยหม่น
ขอบฟ้าแห่งความฝันพลันมืดมน
กลับถอยร่นแคบลงแค่ตรงใจ
เหลือแต่รอยตราตรึงหนึ่งความฝัน
เคยไหวหวั่นอ่อนละมุนเพียงมุ่นไหม
ก็จบจางห่างคล้อยรอยอาลัย
ประทับไว้แผ่วผิวเป็นริ้วเตือน
จะว่าเจ็บ..ไม่เจ็บเพราะเหน็บหนาว
แม้บางคราวสะดุ้งไหวคล้ายถูกเฉือน
ยังหลงกรุ่นอุ่นละไมไม่ร้างเลือน
ปะปนเปื้อนคราบรอยให้คอยซับ
เมื่อความจริงเผยนัยเธอไม่ห่วง
ด้วยท่าท่วงคว้างลอยไม่คล้อยกลับ
มองขอบฟ้าหม่นสีสุรีย์ลับ
เมฆหม่นจับเบาบางจนจางเงา
หยาดน้ำตารินเลือนเหมือนไอหมอก
เพียงย้ำหยอกแก้มนวลหรือชวนเหงา
หยิบลั่นทมกลีบหม่นปนสีเทา
แซมผมเฝ้าปลอบตนจนเดือนจาง
แซม
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
