อันคำคนบนคำนำติฉิน
ให้ยลยินหมิ่นกันสร้างสรรว่า
มันมีอยู่คู่ไว้ในโลกา
ทุกคนน่าจะรู้อยู่แก่ใจ
จงปล่อยวางอย่างยิ่งทำนิ่งเสีย
จิตอ่อนเพลียโรยราพาหวั่นไหว
หากว่าเก็บเหน็บจิตติดหทัย
จงทิ้งไว้อย่าเก็บมาเหน็บจินต์
อันคำคนบนคำนำมาเล่า
ชอบมัวเมาเอาคำพร่ำติฉิน
ชอบนินทากาเลเทคำริน
กล่าวไม่สิ้นลิ้นร้ายระบายความ
มีปัญญาแยกแยะอย่าแตะต้อง
ไม่เกี่ยวข้องผองชนคนชอบพล่าม
ปล่อยตัวเขาเล่าไปไม่ติดตาม
เกินจะห้ามปรามได้จิตใจคน
มิมีใครในหล้ามาวิเศษ
อยู่เหนือเหตุการนินทากล่าวว่าบ่น
หากคิดได้ปลงได้ไม่ร้อนรน
หาคนพ้นคนนินทาหาไม่มี
หากจะอยู่สู้ไปในแหล่งหล้า
นำปัญญามาตรึกนึกถ้วนถี่
อย่าได้สนคนพร่ำคำวจี
จะอยู่ดีมีสุขทุกคืนวัน.....
สล่าผิน