ยั ง ม อ ง ฉั น เ ป็ น ค น แ ป ล ก ห น้ า
ขณะเดินผ่านพ้น.. สบตา.. รู้สึกอย่างนั้น
แต่ฉันเริ่มแล้วล่ะ .กับการก่อ.ความผูกพัน
สายใยบางบางที่ฉันพยายามทอมัน..อยู่คนเดียว
รู้ ว่ า เ ท่ า นี้
หัวใจมันยังพร่ำเพ้อ.ไม่รักดี..กี่ที.กี่ที..ก็ห่อเหี่ยว
คนแปลกหน้าที่กาลเวลาชักพา..ให้กลมเกลียว
เริ่มที่ฉัน..จบที่ฉัน.ทุกที.คนเดียว..เปลี่ยว.หัวใจ
ปล. มาช่วยดัน..ฮิฮิ
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
