รอยน้ำฟ้าแต่คืนยังลื่นไหล
กลิ้งกลมเกลี้ยงลิ่วลู่อยู่กลางใบ
ยามลมไหวหล่นร่วงสู้ห้วงดิน
กลีบสีอ่อนเอียงอายคล้ายออดอ้อน
เอียงก้านช้อนรับแสงด้วยแรงถวิล
ผีเสื้อเปรียวเที่ยวท่องคะนองบิน
ดื่มด่ำลิ้นโลมหวานผลาญผกา
พริ้มตาลงผจงร่ายในสายจิต
เกิดนิมิตปรากฏเป็นบทว่า
ชีวิตเพียงเพื่อผ่านกาลเวลา
จะคงค่าสิ่งใดนั้นไม่มี
ธรรมชาติสะอาดล้วนชวนสำนึก
แนบผนึกนำใจในวิถี
มิปนปรุงฟุ้งซ่านการวิธี
หากแต่มีรอยกรรมที่นำไป
จึงมิควรดิ้นรนเที่ยวค้นหา
ซึ่งสุขจริงยิ่งกว่ากับสิ่งใหม่
ปัจจุบันทวนทบครบปัจจัย
สิ้นสงสัยย่อมสิ้นโศกในโลกมัว
แดดทอดลำเรื่อแรงแสงเริ่มฉาน
เงาทาบผ่านระเบียงเพียงสลัว
เจ้าแมวอู้นอนข้างกระถางบัว
กระดิ่งลมระบัดรัวกังวาลไกล
อารมณ์ดิ่งนิ่งนับจับกระแส
ความผันแปรจิตตนบนเคลื่อนไหว
มิอาจหยุดให้ตั้งได้ดั่งใจ
สว่างใส...แจ่มชัด..."อนัตตา"
.................แบบว่าเรื่อยๆ....//ทอฝัน
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
