จะเรียงร้อย ถ้อยคำ ลำนำเหงา
เล่าเรื่องรัก เก่าเก่า เศร้าโศกนี้
ผ่านกานท์กลอน ลำนำ พร่ำวจี
ให้น้องพี่ บ้านกลอน ช่วยปลอบโยน
รักที่เกิด เลิศฝัน สวรรค์สร้าง
ในวันหนึ่ง ต่างห่าง ไกลสุดโพ้น
ด้วยภาระ หน้าที่ ที่เปลี่ยนโอน
ด้วยหัวโขน สวมใส่ ใฝ่ต่างกัน
พี่ไม่เลือก หนทาง แห่งความรัก
แจ้งประจักษ์ เรื่องรัก เกินเฟื่องฝัน
พี่เลือกงาน เงินทอง ของกำนัล
เพียงเท่านั่น ฝันใฝ่ พลันหายไป
เพียงภาระ หน้าที่ บีบบังคับ
ความรักกลับ กลายพันธุ์ มิรักได้
ความก้าวหน้า อนาคต เติบโตไกล
เลยเลิกกัน พรากจากไซร้ มิพบพาน
หทัยกาญจน์
หากแม้ว่า ระบายวาง ทางอักษร
คลายร้าวรอน รมย์รื่น ชื่นสมาน
ระบายเถิด ขื่นขม ผสมกานท์
อีกไม่นาน คงหาย ได้เปรมปรีด์
มีพี่-น้อง-ผองเพื่อน เยือนปลอบเจ้า
เมื่อยามเศร้า ตอกย้ำ ทำหมองศรี
อ่านใจด้วย ภาษาศิลป์ จินต์กวี
มากมิตรมี ปลอบขวัญวันระทม
เรื่องทุกข์โศก โลกสร้าง เหมือนวางหมาก
รักที่พราก จากกัน มันขื่นขม
แต่ก็ต้อง ตัดใจ เพื่อคลายปม
เศร้าสะสม มีแต่ จะแพ้ภัย
พี่เคยผ่านมาก่อน นึกย้อนกลับ
ดังถูกสับ ฤดี นี้หม่นไหม้
อยู่กับคราบ น้ำตา รอยอาลัย
แต่ก็ผ่าน มาได้...เพราะใจเรา...
"สุนันยา"
คลายร้าวรอน รมย์รื่น ชื่นสมาน
ระบายเถิด ขื่นขม ผสมกานท์
อีกไม่นาน คงหาย ได้เปรมปรีด์
มีพี่-น้อง-ผองเพื่อน เยือนปลอบเจ้า
เมื่อยามเศร้า ตอกย้ำ ทำหมองศรี
อ่านใจด้วย ภาษาศิลป์ จินต์กวี
มากมิตรมี ปลอบขวัญวันระทม
เรื่องทุกข์โศก โลกสร้าง เหมือนวางหมาก
รักที่พราก จากกัน มันขื่นขม
แต่ก็ต้อง ตัดใจ เพื่อคลายปม
เศร้าสะสม มีแต่ จะแพ้ภัย
พี่เคยผ่านมาก่อน นึกย้อนกลับ
ดังถูกสับ ฤดี นี้หม่นไหม้
อยู่กับคราบ น้ำตา รอยอาลัย
แต่ก็ผ่าน มาได้...เพราะใจเรา...
"สุนันยา"
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
