๐ อารมณ์กลอนบางครั้งพลั้งสะดุด
มีทรงทรุดดุจร่างซบกลางหมอน
อ่านอะไรละเหี่ยเพลียเง้างอน
หน่ายอักษรนอนก่ายกายร้อนรน
๐ งานวิจิตรผ่านตาก็พาเบื่อ
คล้ายอยากเรื้อทิ้งขว้างสู่ทางหม่น
รออารมณ์กลอนเสริมเติมตัวตน-
แหละกมลจะเห็นเด่นทุกกานท์..
ระนาดเอก
"กำลังใจ" ใสหยดเริ่มอดอยาก
เหลือแต่กากอารมณ์ไม่คมหวาน
ลึกกว่าลึกสะสมใต้จมดาน
ค้นพบญาณบางอย่างที่ต่างไป
เมื่อไร้ครูคอยรวบ "ความควบแน่น"
ก็โลดแล่นพันลึกเริ่มคึกใหญ่
มิกล้าเผยเลยล้ำแม้คำใด?
กลัวเยื่อใยยืดยาวถ้าพราวแพรว
เหลือแต่กากอารมณ์ไม่คมหวาน
ลึกกว่าลึกสะสมใต้จมดาน
ค้นพบญาณบางอย่างที่ต่างไป
เมื่อไร้ครูคอยรวบ "ความควบแน่น"
ก็โลดแล่นพันลึกเริ่มคึกใหญ่
มิกล้าเผยเลยล้ำแม้คำใด?
กลัวเยื่อใยยืดยาวถ้าพราวแพรว
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
