ถิ่นอีสาน บ้านเฮา ช่างเศร้านัก
น้ำทะลัก ท่วมระนาว ข้าวไม่เหลือ
ยังมีเพื่อน คู่บุญ คอยจุนเจือ
อาศัยเรือ เดินทาง มากลางนา
มาดูข้าว ดูแคร่ ที่แลเศร้า
กลิ่นน้ำเน่า ท่วมขัง หมกฟางข้าฯ
ไม่มีแม้ ให้สีสุก ซื้อหยุกยา
หลังฝนซา นาแล้ง เหมือนแกล้งกัน
ลูกอีสาน บ้านเฮา ก็เศร้าต่อ
ซากของบ่อ เป็นระแหง ทั้งแผงชั้น
ไม่มีปู ปลาปลิง ให้ยิงฟัน
ทนอยู่ไป วันวัน ดันทุรัง
รอหว่านปลูก ปีหน้า ข้าฯแรงหมด
เจ้าหนี้จด ทบต้น แต่หนหลัง
คนปลูกข้าว กินถั่ว คั่วกะละมัง
ไม่เห็นตังส์ สักกะบาท จะขาดใจ
น้ำทะลัก ท่วมระนาว ข้าวไม่เหลือ
ยังมีเพื่อน คู่บุญ คอยจุนเจือ
อาศัยเรือ เดินทาง มากลางนา
มาดูข้าว ดูแคร่ ที่แลเศร้า
กลิ่นน้ำเน่า ท่วมขัง หมกฟางข้าฯ
ไม่มีแม้ ให้สีสุก ซื้อหยุกยา
หลังฝนซา นาแล้ง เหมือนแกล้งกัน
ลูกอีสาน บ้านเฮา ก็เศร้าต่อ
ซากของบ่อ เป็นระแหง ทั้งแผงชั้น
ไม่มีปู ปลาปลิง ให้ยิงฟัน
ทนอยู่ไป วันวัน ดันทุรัง
รอหว่านปลูก ปีหน้า ข้าฯแรงหมด
เจ้าหนี้จด ทบต้น แต่หนหลัง
คนปลูกข้าว กินถั่ว คั่วกะละมัง
ไม่เห็นตังส์ สักกะบาท จะขาดใจ
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
