ดอกรักร่วงใต้ต้นโศก วิโยกไหว
บอกกับใจที่เคยรักเป็นนักหนา
ความรักแท้จึงต้องแพ้แก่เวลา
หลั่งน้ำตารดต้นโศก ก่อนโบกจร
อยากจะเก็บความรู้สึกที่นึกได้
และขอบใจใครคนหนึ่งที่พึงสอน
ว่าไม่มีสิ่งใดให้สังวร
สิ่งที่เย็นอาจต้องร้อนตอนลากัน
อันความรักเหมือนดอกไม้ทั้งหลายแหล่
คงไม่มีแจกันไหนหายโศกศัลย
คงต้องเน่าเปื่อยไปในสักวัน
ถึงวันนั้นขอพักใจใต้โศกเอย
ฉันเอง..
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
