ฉันเห็น...
ความจำเป็นเกินใจจะให้ฉัน
มีภาระล้นหลามความผูกพัน
เรามีกันไปไย..เหมือนไม่มี
ก็ใช่..
และก็ใครอ้างว้างอยู่อย่างนี้
ต้องทนเจ็บเหน็บหนาวร้าวฤดี
เพราะใครที่ร้างเลือน..เหมือนลอยแพ
สินะ...
แล้วไยจะหวนคืน ฝืนแยแส
ขาดสะบั้น ดังป่านว่าว เขาไม่แล
เป็นผู้แพ้หลีกทาง อย่างเดียวดาย
ลหุ
สำหรับเธอเบาบาง...อย่างง่ายง่าย
สำหรับฉันวนเวียนจนเจียนตาย
ก้าวสุดท้ายกล่าวลา...อย่ามาจำ
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
