พร่ำ
........................
นั่งหลับตาหน้าจอรอจังหวะ
กะระยะหายใจอย่างไรหนอ
จะขีดเขียนเปลี่ยนคำกำมะลอ
ที่มอซอพออ่าน, ละลานคำ
ทั้งผุดลุกผุดนั่งก็ยังเครียด
ความละเมียดละไมไกลถลำ
ต้องปล่อยตัวปล่อยใจในความจำ
กลบเงื่อนงำทำนอง, ของตนเอง
เหมือนไม่มีจุดหมายและปลายเหตุ
เกิดสมเพชดวงจิตคิดโหรงเหรง
นั่งรำพึงถึงคำดื่มด่ำเพลง
ที่บรรเลงยาวเหยียด, เกลียดจริงจริง
หรือเปลี่ยนแปลงแรงขับกับสมอง
ท่วงทำนองมองดูแล้วอยู่นิ่ง
เวิ้งวังเวงเพลงใหม่ไม่ไหวติง
มันอ้อยอิ่งอารมณ์, พอสมควร
เกินจะจับเรื่องราวมาสาวต่อ
สมองฝ่อพอทนจนโหยหวน
อ่านนิยายหลายจบหลบทบทวน
สิ้นสำนวนชวนฝัน, เย้ยหยันใคร
ขอแค่เพียง เศษเดียว เสี้ยวสำนึก
ได้ตรองตรึงนึกหวนชวนหลงไหล
เป็นกลอนรัก กลอนซึ้งถึงดวงใจ
กลอนสดใสอย่างเพื่อน, ไม่เหมือนเรา!!
..............................
เฮ้อ! ไม่รู้จะเขียนอะไร เขียนไม่ออก
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
