"เรยา" มีหิ่งห้อยคอยเป็นเพื่อน
เฝ้าปลอบเตือนกล่อมขวัญในวันเหงา
ประภาคาร หงอยเงื่องเซื่องซมเซา
แม้แต่เงายังแอบ..แสบจริงจริง
"หทัยกาญจน์" หมองหม่นรอคนกลับ
บางใครลับเลือนหายจากใจหญิง
ยามแรกรักคลอเคล้าเฝ้าแอบอิง
ยิ่งนานยิ่งออกลาย..ผู้ชายลวง
คนอยู่ "บ้านริมโขง" คงผ่องใส
ฝึกทำใจสงบแสนไร้แหนหวง
ไร้โลภ รัก โกรธ ชัง สิ่งทั้งปวง
ใจไร้ห่วง ว่างว่าง อย่างเสบย
ขอบคุณค่ะ "ลุงปรางค์" ช่วยวางบท
ประภาคาร รันทดจนสุดเฉลย
เมื่อความเหงาลวนลามใจทรามเชย
หนูก็เลยต้องบ่นให้คนฟัง
จะหมั่นเขียนเพียรอ้อนบ้านกลอนช่วย
จะทำตัว สวย สวย รอความหวัง
จะขัดกลอนงอนง้อขอพลัง
เผื่อหนูดัง คงหายเหงา...หยุดเศร้าใจ
ขอบคุณลุงปรางค์สำหรับวิธีการใส่รูปนะคะ...ประภาคารจะลองครั้งหน้าค่ะ
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
