ยามแต่งกลอนอ้อนรักมักต้องหัด
เราต้องดัดอารมณ์ผสมส่ง
สมมุติรักอย่างยิ่งอ้างอิงลง
กลอนก็คงรักหวานปานใจปอง
ก็รำพันฝันไปให้เสมือน
ว่ารักเยือนหัวใจไม่มีหมอง
แม้จิตเศร้าเอาทิ้งนิ่งจิตตรอง
ว่าเราต้องฝันไว้ใจยินดี
แต่งกลอนหวานผ่านใจที่ได้เหงา
มักแฝงเศร้าปนอยู่ดูวิถี
ควรทำใจให้รื่นชื่นชีวี
กลั่นวจีออกไปให้เหมือนจริง
สมมุติรักสักคนบนโลกกว้าง
เราจักวางคำไว้ได้ทุกสิ่ง
แม้มีเศร้าอย่างไรไม่อ้างอิง
ทำใจนิ่งนึกรักจักแต่งงาม
สล่าผิน
พยายาม ย้ำคิด จะขีดเขียน
เฝ้าแวะเวียน มาบ่อย หวังคอยถาม
อยากเอ่ยเอื้อน เหมือนพี่ ที่ร้อยความ
จะเขียนตาม ดูบ้าง ดังกล่าวมา
คงได้แต่ จดจ้อง มองผู้พี่
เขียนไม่ออก สักที ดังที่ว่า
นึกน้อยใจ ยิ่งนัก คนรักลา
ใจไม่พา ร้อยกานท์ ที่หวานพรม
ทีกลอนเหงา เขาใคร ได้ตำหนิ
แต่ดูซิ เขียนวาง เส้นทางขม
อยากมีหวาน กลับชืด พะอืดพะอม
ไม่รื่นรมย์ สักหน เหมือนคนพาล
จินตนา วาดฝัน แต่ผลันหาย
แสนเสียดาย คำกลอน อ้อนผสาน
ไม่ตราตรึง แนบติด เป็นพิษวาง
คงหมดทาง เยียวยา ...อุราตรม
"สุนันยา"
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
