อยากเขียนกลอนอ้อนรักมักมีคู่
สองชื่นชูรักหมายได้รักเขา
ต่างมั่นคงตรงหน้าพาบรรเทา..
แรงรุมเร้าเผาทรวงห่วงอาลัย
ภาษารักที่วางหลายทางอ้าง
หลายหน้าต่างสร้างเสริมเติมหวิวไหว
จากสายตา-อาการสะท้านใจ
เวลาไหนสื่อถึงต่างซึ้งทรวง
หากอยากเขียนกลอนรักสลักซึ้ง
ต้องเข้าถึงเสน่หาคราห่วงหวง
รู้คุณค่ารักรื่นชื่นแดดวง
เทพจากสรวงบ่วงคล้องให้สองเรา
ภาษารักอาจไม่หวานดั่งตาลหยด
ภาษารักต้องหมดจดปลดความเขลา
ภาษารักมีภักดีที่คล้ายเงา
ภาษารักรื่นเร้า..ด้วยเข้าใจ
เขียนกลอนรักอยู่เดียวยามเปลี่ยวเหงา
เป็นกลอนเศร้าเฝ้าพร่ำรำพันไข
แม้เขียนรัก เหมือนรัก หักลอยไป
จะหาใครไหนอื่นมาชื่นชม
มีหรือยังคนรักสลักซึ้ง
หว่านคำถึงตัวเขาเฝ้ารักสม
เขียนกลอนรักฝากไปในสายลม
จะหายตรมเมื่อหนึ่งใคร..ได้รับคำ.
สองชื่นชูรักหมายได้รักเขา
ต่างมั่นคงตรงหน้าพาบรรเทา..
แรงรุมเร้าเผาทรวงห่วงอาลัย
ภาษารักที่วางหลายทางอ้าง
หลายหน้าต่างสร้างเสริมเติมหวิวไหว
จากสายตา-อาการสะท้านใจ
เวลาไหนสื่อถึงต่างซึ้งทรวง
หากอยากเขียนกลอนรักสลักซึ้ง
ต้องเข้าถึงเสน่หาคราห่วงหวง
รู้คุณค่ารักรื่นชื่นแดดวง
เทพจากสรวงบ่วงคล้องให้สองเรา
ภาษารักอาจไม่หวานดั่งตาลหยด
ภาษารักต้องหมดจดปลดความเขลา
ภาษารักมีภักดีที่คล้ายเงา
ภาษารักรื่นเร้า..ด้วยเข้าใจ
เขียนกลอนรักอยู่เดียวยามเปลี่ยวเหงา
เป็นกลอนเศร้าเฝ้าพร่ำรำพันไข
แม้เขียนรัก เหมือนรัก หักลอยไป
จะหาใครไหนอื่นมาชื่นชม
มีหรือยังคนรักสลักซึ้ง
หว่านคำถึงตัวเขาเฝ้ารักสม
เขียนกลอนรักฝากไปในสายลม
จะหายตรมเมื่อหนึ่งใคร..ได้รับคำ.
"บ้านริมโขง"
เคยมีรัก บอกผ่าน ก็นานแล้ว
เป็นเหมือนแนว แนมเหน็บ จนเจ็บหนำ
เขาเรรวน สับสน คนใจดำ
มาหลอกอำ ว่ารัก แล้วจากลา
จึงเกิดมี รอยแผล ให้แลเห็น
จึงต้องเว้น รักแสน แขวนข้างฝา
จึงต้องอยู่ ดายเดียว เปลี่ยวอุรา
จึงต้องมา ออดอ้อน เป็นกลอนกานท์
ภาษารัก ร้อยเรียง เคียงสัมผัส
ไมเจนจัด วลี ที่ขับขาน
ภาษาใจ ซ่อนเจ็บ เก็บมานาน
ทั้งดวงมาน มืดมน ไร้คนเคียง
อยากเขียนกลอน วอนรัก สลักซึ้ง
แต่ยังเข้า ไม่ถึง จึงไร้เสียง
ได้แต่บอก ผ่านพจน์ บทเรียบเรียง
ส่งสำเนียง ยลยิน เพียงจินต์เรา
ยังไม่มี รักร้อย มาคอยใกล้
เหลือเพียงใจ หมองหม่น ของคนเหงา
ที่เคียงคู่ อยู่ด้วย ช่วยบรรเทา
ก็คืนเงา ของตน ที่วนเวียน
คงไร้ซึ่ง กลอนรัก จะฝากไว้
คิดไม่ออก อะไร จะให้เขียน
สำนวนหวาน ขานส่ง คงไม่เนียน
ต้องรอ"เซียน"มาช่วย..อำนวยทาง...(รัก)
"สุนันยา"
เป็นเหมือนแนว แนมเหน็บ จนเจ็บหนำ
เขาเรรวน สับสน คนใจดำ
มาหลอกอำ ว่ารัก แล้วจากลา
จึงเกิดมี รอยแผล ให้แลเห็น
จึงต้องเว้น รักแสน แขวนข้างฝา
จึงต้องอยู่ ดายเดียว เปลี่ยวอุรา
จึงต้องมา ออดอ้อน เป็นกลอนกานท์
ภาษารัก ร้อยเรียง เคียงสัมผัส
ไมเจนจัด วลี ที่ขับขาน
ภาษาใจ ซ่อนเจ็บ เก็บมานาน
ทั้งดวงมาน มืดมน ไร้คนเคียง
อยากเขียนกลอน วอนรัก สลักซึ้ง
แต่ยังเข้า ไม่ถึง จึงไร้เสียง
ได้แต่บอก ผ่านพจน์ บทเรียบเรียง
ส่งสำเนียง ยลยิน เพียงจินต์เรา
ยังไม่มี รักร้อย มาคอยใกล้
เหลือเพียงใจ หมองหม่น ของคนเหงา
ที่เคียงคู่ อยู่ด้วย ช่วยบรรเทา
ก็คืนเงา ของตน ที่วนเวียน
คงไร้ซึ่ง กลอนรัก จะฝากไว้
คิดไม่ออก อะไร จะให้เขียน
สำนวนหวาน ขานส่ง คงไม่เนียน
ต้องรอ"เซียน"มาช่วย..อำนวยทาง...(รัก)
"สุนันยา"
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
