เหมือนกับผมเลยพี่คืนที่ผ่าน
แต่งกลอนกานท์งานรักสานอักษร
พอเว็ปล่มผมก็ขอเข้านอน
แม่บ้านค่อนแคะว่ามานอนไว
ปรกติทุกคืนฝืนสังขาร
เฝ้าแต่บ้านกลอนอยู่เธอรู้ได้
มิดึกดื่นคืนคล้อยมีปล่อยใจ
บ้านกลอนไทยเป็นที่เข้าเฝ้าข่มตา
พอเข้านอนหัวค่ำเธอร่ำถาม
ไม่สองยามไยขยับหลับเล่าหนา
"นึกว่าพี่หลงรักอักษรา
จนลืมว่ามีคู่รออยู่เคียง"
ผมจึงออดอ้อนไปไม่ขึงโกรธ
"พี่ขอโทษขออภัยพี่ไม่เถียง
มาแล้วหนอคนดีพี่ขึ้นเตียง
อย่าส่งเสียงดังไปมันไม่ดี"
แม่ประคุณทุนหัวผัวง่วงแล้ว
ดันมาแห้วเข้าใส่ให้ผมนี่
"มัวแต่งกลอนป้อนคำทำวจี
การบ้านมี มิใส่กลอน ตอนกลางคืน"
สล่าผิน