~ ชมนาง ~ นารีปราโมทย์ ~

๑ (กลอนห้า)

พิศพักตร์ก็รักพ้อง
กรุ่นน้องฤาจางหาย
อวลอยู่มิรู้วาย
ฉมนี้ที่รำพัน

มาลย์คลี่ก็รี่บาน
หอมหวานสุคนธ์ฉันท์
กำจายในวารวัน
กรุ่นอยู่มิรู้เลือน

ด่ำดมระงมผาด
แย้มหยาดปริ่มเสมือน
น้ำผึ้งพระจันทร์เดือน-
ห้าแท้แต่พึงมี ฯ

๒ (กลอนสุภาพ)

งามขจรอ่อนช้อยร้อยรำพัน
ผิวพักตร์อันจันทร์แท้ที่แม่เผย
ยอประทิ่นกลิ่นกรุ่นละมุนเชย
รำแพนเผยสวยซ้อนก็อ่อนตาม

ทั่วทุกแถนแดนไตรนัยสะกด
พึงประณตน้อม,ยลวิมลขาม
ยังแต่ใจใฝ่จิตเฝ้าติดตาม
ทุกชั่วยามถามถึงรำพึงนวล

ประหนึ่งปรางนางร่ำน้ำอบกรุ่น
ผิวละมุนทองเจือเนื้อสงวน
อาภรณ์ห่มชมงามตามสมควร
หอมแม่หวน,อวล,อกสะทกมน

แย้มดังจันทร์หันพักตร์มาทักทาย
แทบวางวายปลิดปลงลงทุกหน
ยามชม้ายชายตามาให้ยล
ดังจะดล,มน,อ่อนสะท้อนใจ

พิไลลักษณ์ยัก,องค์ดังหงส์ร่อน
สบแล้วซ่อนแรงสั่นฤาต้านไหว
ยูงรำแพนแสนงามดังทรามวัย
สะกดใจเทพ-ครุฑ-มนุษย์ครัน

สยบแล้วแก้วตาสุดาดวง
ยากเร้นล่วงจักจู่มาสู่ฉัน
ที่ปราโมทย์โปรดดวงทุกท่วงอัน
เยื้องยาตรนั้นบั่นสรวงร่วงบาดาลฯ

๓ (โคลงสี่สุภาพ)

ชวนชมนางแช่มช้อย.....อรชร
หงส์ชาติเอวองค์อร.....อ่อนแท้
เชยชิดนิจเนานอน.....ชอนแม่ เคียงเฮย
งามส่งระหงแม้.....ผ่องแล้วยามยล ฯ

~* ปุถุชน ฅนธรรมดา *~