~เท่านั้นหนอ~
ฉากละคร ตอนชีวิต ย่อมผิดพลั้ง
ใช่ฟ้าชัง ดินแช่ง แกล้งเขียนบท
ทุกสัมผัส หวานขม อารมณ์รส
ล้วนกำหนด จากตัว ทุกชั่วดี
เขม็งดู ลู่ตรง อาจหลงเท้า
เพียงขัดเกลา เพลาผ่อน ย้อนวิถี
ล้มร้อยครั้ง ตั้งใหม่ ได้ร้อยที
ผิดเหล่านี้ เจียระไนย ให้ปัญญา
แม้นมาดฝัน ชั้นเลิศ ประเสริฐศรี
แต่ย่ำยี ขี้ฉ้อ ก่อปัญหา
คงได้เพียง เสียงแช่ง เหมือนแร้งกา
สิ้นราคา ค่าเสนียด เกียรติจัญไร
โลกขันแข่ง แย่งยื้อ คืออีกฉาก
ที่ความอยาก กำหนด บทหลงไหล
ที่ความหิว สั่งสู้ อยู่ร่ำไป
รอเพียงใจ สั่งคัท ตัดเรื่องราว
เริ่มแอ็คชั่น ตั้งแต่ เริ่มแบเบาะ
บทไหนเหมาะ ได้รู้ อยู่ทุกก้าว
บทไหนฝืน ได้เห็น เป็นทุกคราว
มีเพียงดาว ชี้ทิศ จิตมายา
สิ่งสำคัญ ยิ่งใหญ่ คือใยเยื่อ
ที่กูลเกื้อ เอื้ออาทร ผู้อ่อนล้า
พลีเรือนรัก พักใจ ใต้ศาลา
เพื่อตื่นมา สานฝัน ที่บันดล
มานอนอุ่น หนุนอิง ทิ้งบทเศร้า
สู่ฉากเรา เงาร่ม หลบลมฝน
บทน้ำจิต อุทิศเอื้อ เพื่อมวลชน
คือบทคน ใจคัท ตัดฉากลวง
บอม ซอง ดุ๊ก
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
