คิดถึงเธอ เพ้อครวญ รัญจวนจิตร
หมู่มวลมิตร ชิดแนบ แอบโหยหา
แม้เงียบหาย คล้ายดั่ง คลื่นสั่งลา
ก็กลับมา หาฝั่ง เหมือนอย่างเคย
มันเหมือนเสือ ปืนฝืด อืดอาดมาก
ถึงจะอยาก ฝากคำ พร่ำเฉลย
สนิมเกาะ เคาะฝุ่น จนวุ่นเลย
อดชื่นเชย เลยรส ของบทกลอน
นานมากมาย ก่ายกอง ด้วยข้องขัด
เหมือนโดนซัด หมัดซ้ำ มาย้ำสอน
ให้งุนงง หลงทาง อย่างอาวรณ์
ยามกินนอน ย้อนฝัน ถึงวันวาน
นทีคลั่ง ดั่งใจ ข้างในนี้
คล้ายอัคคี ที่เฝ้า จะเผาผลาญ
อยากเรียงร้อย ถ้อยรส พจมาน
เพื่อสืบสาน กานท์กลอน ก็อ่อนใจ
ในเมื่อทำ ไม่ได้ ดังใจคิด
ภารกิจ ติดองค์ อสงไขย
รีบสะสาง วางร่อง อย่างว่องไว
ด้วยหัวใจ ใฝ่เพรียก เรียกร้องมา
พิมพิลาไลย
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
