โยกชิงช้าแกว่งไกวท่ามสายฝน
หวังหยดน้ำเบื้องบนลบหม่นหาย
จากใจคนอ่อนล้าซังกะตาย
ให้กล้าคว้าจุดหมายที่เคยมี
สัมผัสแผ่วละอองของหยดน้ำ
จงรินความชุมฉ่ำด่ำฉวี
แล้วแผ่ซ่านซึมทรวงห้วงฤดี
คลายความเศร้าคนนี้ทีละน้อย
หวังหยดน้ำเบื้องบนลบหม่นหาย
จากใจคนอ่อนล้าซังกะตาย
ให้กล้าคว้าจุดหมายที่เคยมี
สัมผัสแผ่วละอองของหยดน้ำ
จงรินความชุมฉ่ำด่ำฉวี
แล้วแผ่ซ่านซึมทรวงห้วงฤดี
คลายความเศร้าคนนี้ทีละน้อย
อยู่ท่ามกลางสายฝนหวังฝนกลบ
หวังสายน้ำกระทบลบความเหงา
หยาดน้ำตาคนอ่อนแอที่รุมเร้า
หวังสายฝนบรรเทาความเศร้ากาย
วันนี้จะปล่อยมันไหลรินรด
ไหลวันนี้เสียให้หมดให้หดหาย
เปลี่ยนความทุกข์ที่พบให้กลับกลาย
เจ็บเจียนตายก็แค่ร้องไห้ ให้ใจจำ
with love"
แม้น้ำฟ้าเหือดหายไปนานแล้ว
แต่น้ำจากบ่อแก้วแววตาช้ำ
ยังรินหยดรดพาทุกข์ระกำ
กับความเศร้าตอกย้ำอยู่ไม่จาง
นั่งอยู่กับชิงช้าตัวเก่า
ถอนหายใจเบาเบาก่อนฟ้าสาง
ทวนเรื่องราวเก่าเก่ายังเลือนราง
หวังคงไม่จืดจางจนลบเลือน