ผ่านพ้นไปอีกคืน เรายืนหม่น
น้ำตาคนไม่หยุดไร้จุดหมาย
ความรู้สึกครอบงำถูกทำลาย
ทั้งใจกายหยาบกร้าน, จนด้านชา
ทุกนาทีที่ไหวใจกระดิก
เต้นระริกข้างในไร้คุณค่า
มีชีวิตทิศทางต่างนานา
เจ็บเจียนบ้าล้าหลัง, ฝังไม่ลง
ให้มันเจ็บสาสมอารมณ์เถิด!
ให้มันเกิดขึ้นใหม่ อย่าใหลหลง
หล่อหลอมเป็นชีวิต เป็นจิตปลง
เป็นผุยผง คงมั่น, นิรันดร
แล้วจะลุกสุดแรง อย่างแกร่งกล้า
ด้วยแววตามุ่งมั่น กว่าวันก่อน
เมื่อชีวิตหักเห พเนจร
ไม่อาทรทิศทาง, ก้าวย่างไป!
......................
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
