มองสายฝนหล่นพรำหลายค่ำแล้ว
หูกลับแว่วยินเสียงสำเนียงสิง
เป็นเสียงเธอเหมือนใกล้ใช่อ้างอิง
ฉันนั่งนิ่งแนบเสาแสนเศร้าใจ
คิดถึงคนอยู่ไกลด้วยใจรัก
หนาวจิตนักฝนพรูเธออยู่ไหน
รู้หรือเปล่าสาวคนนี้ที่อยู่ไกล
น้ำตาไหลเหมือนฝนที่หล่นริน
คิดถึงมากยากใจห้ามไม่คิด
แต่ตัวเธอมีในจิตเป็นนิจสิน
ห้ามมิได้ใจเหมือนมิได้ยิน
ใจมักดิ้นหาเธอเสมอมา
สายฝนหล่นหนไหนใจร่ำร้อง
ถึงเจ้าของหัวใจจึงใฝ่หา
มองสายฝนหม่นใจไปทุกข์ครา
เพราะเหว่ว้าเหลือทนตอนฝนพรำ
๑๑เรยา๑๑
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
