ชีวิตไร้ทิศทาง

ดวงตะวันรุ่งสางขึ้นทางเก่า
ชีวิตเหงาของฉันนั้นไปไหน
เมื่อมิมีเธออยู่เป็นคู่ใจ
ฉันเหมือนไร้ทางเดินขัดเขินนัก

คนที่เคยเชยชิดสนิทแนบ
เคยอิงแอบไออุ่นเคยหนุนตัก
เธอคนเดียวเกี่ยวข้องปองใจรัก
กลับหาญหักหัวใจไร้ปรานี

เพิ่งรู้ฉันอ่อนแอนั้นแค่ไหน
น้ำใสใสไหลผ่านม่านตานี่
หมดพลังเดินหนอต่อไปนี้
เพราะไม่มีเธออยู่ชูจิตจินต์

จะทนอยู่สู้ความเหงาความเศร้าจิต
สู้ชีวิตต่อไปทำใจหิน
นานเท่าไรใจฉันนั้นพังภินท์
ใกล้แดดิ้นหนอใจไร้เธอเคียง

แล้วแต่เวรหรือกรรมนำชีวิต
ใจผูกติดกับเธอจนหมดเกลี้ยง
ฉันหมดแล้วความหวังรั้งร่วมเรียง
ใจฉันเดี้ยงเพราะรักมาหักพัง

น้ำตาใจไหลรินเกือบสิ้นแล้ว
หายใจแผ่วโรยรินใจสิ้นหวัง
ทั้งกายใจไร้แรงแห้งพลัง
สุดจะรั้งใจกายให้หมายเดิน

สล่าผิน