สองแขนจะโอบกอด
ใจจะทอดอย่างท้าทาย
ยืนเดี่ยวอย่างเดียวดาย
และอิ่มเอิบในปฐพี
ไม่มีที่จุดไหน
ที่เปลวไฟจะริบหรี่
แผ่กว้างกระจ่างมี
ละโลมไล้ให้อุ่นทรวง
แหลกยับหรือกลับก่อ
กระแสต่อในท่ามท่วง
แนบไว้ใกล้ชิดทรวง
จะโชติช่วงละล่วงกาล
ฟ้าคร่ำเมฆดำหม่น
และห่าฝนหล่นประสาน
แกร่งกล้า...ประภาคาร
ตระหง่านตั้ง ณ ฝั่งคอย....
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
