แล้วที่พัดตวัดชักไม้หักโค่น
โถมกระโจนโผนพรั่นผกผันผวน
เป็นเพราะใครฝากแค้นล้นแค่นครวญ
สุมใส่รวนล้วนเริ่ม เสริมแรงลม
ฝากแต่รักรินโลม นะลมนะ
แค่เฉื่อยฉิวปลิวประ ผัสสะผสม
ที่กราดเกรี้ยวเกี่ยวแน่นแสนระทม
ผ่านไปถมหล่มทะเล อย่าเร่ราย
อยากให้เหลือแต่พรม สายลมอ่อน
กระซิบแผ่วแว่ววอนในตอนสาย
กับกำซาบวาบวิบกระพริบพราย
และกลิ่นร่ำกำจาย จากปลายจำ
ฝากถึงใครขื่นขม นะลมจ๋า
ที่เจ็บแค้นแล่นล่า ลึกถลำ
จะจมไยใจเก่าบนเงากรรม
ยังเหลือล้ำคำคล้ายอีกหลายคน ฯ
พรายม่าน
สันทราย
๑๘.๐๘.๕๔
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
