ลมหายใจวาบหวามในยามนี้
เอ่ยวจีรับกันวันสลัว
ไม่ทันคิดเกินคาด เราหวาดกลัว
ท้องฟ้ามัวตัวสั่น, หวั่นละเมอ
แสงไฟส่องสว่างบนทางเท้า
ทิศทางเศร้าเหงาไปใคร? เสนอ
ผ่านเช้ารุ่งมุ่งตรงคงจะเจอ
ระหว่างเพ้อกับฝัน, อันไหนจริง
การเดินทางของหัวใจในตอนดึก
มันเต้นตึกตึกรัวตัวไม่นิ่ง
ไม่ทันได้มาหลบหรือซบอิง
ถูกทอดทิ้งเอาไว้, อย่างใจเย็น
จะมองบนที่ไหนไกลกว่าฟ้า
แต่ทว่าความรู้สึกมันนึกเห็น
อยากมองที่ตัวเธอเพ้อลำเค็ญ
เหมือนเธอเป็นแผ่นฟ้า, น่าท้าทาย
หรือมองที่ผืนดินถิ่นละเอียด
ความละเมียดละไมยังไม่หาย
หรือมองที่สายลมพรมพัดพราย
มีความหมายทุกอย่าง, ต่างแค่มอง!
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
