ใยชีวิตของเราจึงเศร้านัก
ดั่งคนอยู่อย่างไร้รักไร้ความหมาย
มีครอบครัวก็อยู่อย่างคนตาย
นั่งเดียวดายลำพังเพียงผู้เดียว
บ้านที่มีแค่ที่ไว้พิงพัก
มีความรักไม่เคยได้พึ่งอาศัย
มีแต่คนผ่านมาแล้วผ่านไป
ปล่อยให้ใจว่างเปล่าเหงายาวนาน
เหมือนทั้งโลกไร้ผู้คนอยู่อาศัย
เสียงรอบข้างดังเพียงใดก็ไร้ผล
เพราะในใจยังเงียบเหงาและวกวน
ยังสับสนเหมือนคนไร้ที่ไป
เดินคนเดียวไม่เปลี่ยวใจเท่าใดนัก
ดีกว่ารักเข้ามากรีดให้เกิดแผล
เวลาผ่านแต่ตัวเราไม่ผันแปร
ยังคงไร้คนดูแลอย่างเช่นเคย
จากวันที่เจ็บๆ (ทะเลาะกับแม่มา) หนูณัฐกวินท์คิดถึงบอร์ดกลอนไทย T T
ชุมชน บ้านกลอนไทย ชุมชนสำหรับคนไทยผู้รักกลอน |
23 พฤศจิกายน 2024, 11:20:PM | |||
|
ผู้เขียน | หัวข้อ: ชีวิตที่โดดเดี่ยว (อ่าน 11832 ครั้ง) |
| ||||||||||
Email: