ฉันเดินบนเส้นทาง สุดอ้างว้างและเหว่ว้า
ไร้ซึ่งใครจะแลมา ส่งสายตาพาอุ่นอิง
เหมือนนกที่หลงรัง บินลอยคว้างกลางเมฆฝน
ปีกอ่อนแอแพ้ลมบน ทนเหน็บหนาวร้าวกายา
สิ่งใดหนอที่ติดตาม เฝ้าทวงถามแรงปรารถนา
สิ่งใดพาอ่อนล้า โปรดเมตตาช่วยบอกที
สิ่งใดที่ฉันหวัง สิ่งใดบ้างที่ฉันหนี
สิ่งใดที่ฉันมี สิ่งนี้มันคืออะไร
เฝ้าถามใจตัวเอง มันจะเคว้งไปถึงไหน
เปล่าผู้คนจะรู้ได้ ว่าข้างในมันวิงวอน
ขอเพียงหากมีใคร ชี้ทางให้แค่สักหน
ปลายทางแสนวกวน เพียงเพื่อพ้นผ่านค่ำคืน
ฉันหนาวจนกายสั่น โอบคืนวันอันสุดฝืน
แรงกายอาจทนยืน เพียงขมขื่นจนล้นทรวง
ไร้ซึ่งใครจะแลมา ส่งสายตาพาอุ่นอิง
เหมือนนกที่หลงรัง บินลอยคว้างกลางเมฆฝน
ปีกอ่อนแอแพ้ลมบน ทนเหน็บหนาวร้าวกายา
สิ่งใดหนอที่ติดตาม เฝ้าทวงถามแรงปรารถนา
สิ่งใดพาอ่อนล้า โปรดเมตตาช่วยบอกที
สิ่งใดที่ฉันหวัง สิ่งใดบ้างที่ฉันหนี
สิ่งใดที่ฉันมี สิ่งนี้มันคืออะไร
เฝ้าถามใจตัวเอง มันจะเคว้งไปถึงไหน
เปล่าผู้คนจะรู้ได้ ว่าข้างในมันวิงวอน
ขอเพียงหากมีใคร ชี้ทางให้แค่สักหน
ปลายทางแสนวกวน เพียงเพื่อพ้นผ่านค่ำคืน
ฉันหนาวจนกายสั่น โอบคืนวันอันสุดฝืน
แรงกายอาจทนยืน เพียงขมขื่นจนล้นทรวง