เธอคอยสอนสะกดบทความรัก
คนจมปรักรักเก่าเป็นเงาฝัน
เพราะสะกดไม่ถูกผูกสำคัญ
จึงจาบัลย์ระทมขมทรวงใน
ลงทะเบียนเรียนรักจากเธอแล้ว
คงมิแคล้วกลัวตกอกหมองไหม้
ต้องผ่านเกณฑ์สะกดจดเท่าใด
ถึงเข้าใจคำรักสักกระบวน
นั่งสะกดคำรักชักความหมาย
ติดกับคำเดียวดายให้กำสรวล
สะกดรักชักหวั่นขวัญก็รวน
ครูช่วยทวนคนไหนใคร่ดูแล
ติดที่ริมฝีปากกระดากนัก
มิกล้าทักเปรยเสียงสำเนียงแย่
รอเท่านั้นใช่ไหมที่ให้แปล
มิใช่รอ..รักแท้..อันแน่นอน
เสียงหัวใจพร่ำเรียนอยากเขียนรัก
หวังเธอทักสักนิดสะกิดสอน
แอบประหวั่นวิตกอกสั่นคลอน
กลัวผิดซ้อนซ้ำซากลำบากจัง
สะกดรักผิดซ้ำทำไฉน
ถูกสะกดหัวใจให้เธอขัง
จองจำรักแก่เธอเพ้อเพียงพัง
สุดท้ายยังสะกดผิด..ไร้สิทธิ์รัก?
สะกดคำ ว่ารัก ใช่ฝากผ่าน
อยู่ดวงมาน สานสาย ใยสลัก
ร้อยเป็นพวง มาลัย มาทายทัก
ผูกสมัคร คงมั่น ทุกวันไป
ไม่ต้องสอน สะกดย้ำ ถ้อยคำนี้
ล้นฤดี เพียงว่า อย่าหวั่นไหว
เมื่อสะกด ผิดเพี้ยน อย่าเปลี่ยนใจ
สะกดใหม่ อีกครั้ง ด้วยหวังดี
ตัวอักษร อ้อนนำ ดูล้ำค่า
ร้าวอุรา มีบ้าง เส้นทางนี้
เป็นครั้งคราว หนาวเหน็บ เจ็บชีวี
แต่รักมี เต็มห้วง เป็นบ่วงรอ
ใครจะสอน เธอได้ หากไม่ซึ้ง
รักคนหนึ่ง ร่วมทาง สร้างเรือนหอ
อยู่ ที่ใจ เธอนั้น มั่นคงพอ
ไม่ต้องรอ ใครสอน...ให้อ่อนใจ..
“สุนันยา”
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
