รักของเธอ มอบให้ เพียงในฝัน
ความจริงนั้น ไร้ถึง ซึ่งสงสาร
พินัยกรรม รักเห็น เป็นวิมาน
เหมือนบอกผ่าน รอเคียง ด้วยเสี่ยงทาย
ต้องรอแสง ตะวัน พลันลับฟ้า
เพื่อสร้างฝัน เลือนลา หาความหมาย
รอสวรรค์ เมตตา พาฝันปราย
ถึงสุดท้าย ลืมตา คว้าไม่เจอ
หากไม่มี รักจริง แค่อิงฝัน
เถอะปล่อยมัน ผ่านพ้น อย่าบ่นเผลอ
เพียงนิทรา เธอนั้น ฝันละเมอ
ไม่มีรัก ให้เจอ จากดวงใจ...
“สุนันยา”
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
