เมื่อใจช้ำน้ำตามารินหยด
ช่างรันทดหัวใจใครจะเหมือน
อนิจจาใจแปรคราแชเชือน
แม้คำเพื่อนก็ไม่เหลือหมดเยื่อใย
ร้างเลือนไปพร้อมคำย้ำเย้ยเยาะ
แค่นหัวเราะหยันหยามยามหวามไหว
เจ็บระกำช้ำจิตคิดน้อยใจ
ช่างกะไรรักเราเขาไม่แล
วาสนาไม่มาอาภัพนัก
จำต้องหักผลักไสไกลกระแส
น้ำคำคนวนเวียนเปลี่ยนดวงแด
คำรักแท้ไร้ค่าต่ำกว่าดิน
แท้ที่จริงมอบใจใครคนนั้น
แต่เสกสรรปั้นแต่งแกล้งถวิล
เธอคือหนึ่งในใจเลิศชีวิน
จึงหยามหมิ่นอีกคนให้หม่นใจ..