ร้อยคำรักฝากใครไม่เห็นรู้
มาขี้ตู่ ผู้รอหนอระโหย
รอจากเดือนเดือนดับลับลาโรย
รอลมโชยโดยหวังยังเลื่อนเลย
หากมีข่าวเพียงนิดไม่ติดเศร้า
ยังนั่งเฝ้าเข้าครองปองเฉลย
เหตุใดเขาลืมเลือนเหมือนไม่เคย
ฝากใดเผยไม่เอา..เจ้าเล่าเอง
จะเท็จจริงสิ่งใดให้เธอกล่าว
จะสั้นยาวหวานขมใครข่มเหง
จะสุขล้ำยามจากฝากบรรเลง
จะครื้นเครงกว่าเก่า..ให้เล่ามา
เพราะว่าฉันยังคงอยู่ตรงนี้
จะกี่ปีไม่เปลี่ยนเวียนไหนหนา
เธอนั้นเองเลยลับไม่กลับมา
ฝากวาจา..มากับฝน..หนอคนเรา..
มาขี้ตู่ ผู้รอหนอระโหย
รอจากเดือนเดือนดับลับลาโรย
รอลมโชยโดยหวังยังเลื่อนเลย
หากมีข่าวเพียงนิดไม่ติดเศร้า
ยังนั่งเฝ้าเข้าครองปองเฉลย
เหตุใดเขาลืมเลือนเหมือนไม่เคย
ฝากใดเผยไม่เอา..เจ้าเล่าเอง
จะเท็จจริงสิ่งใดให้เธอกล่าว
จะสั้นยาวหวานขมใครข่มเหง
จะสุขล้ำยามจากฝากบรรเลง
จะครื้นเครงกว่าเก่า..ให้เล่ามา
เพราะว่าฉันยังคงอยู่ตรงนี้
จะกี่ปีไม่เปลี่ยนเวียนไหนหนา
เธอนั้นเองเลยลับไม่กลับมา
ฝากวาจา..มากับฝน..หนอคนเรา..
"บ้านริมโขง"
ฝากคำรัก ให้ใคร แม้ไม่รู้
ปล่อยให้อยู่ อย่างนั้น รอวันเฉา
ไม่มีใคร ยื่นรับ จับแนบเนา
ก็ปล่อยไป กับเงา อย่างเศร้าตรม
จะไม่ตู่ ผู้ใด คนไหนหรอก
จะไม่บอก ไม่กล่าว เรื่องราวขม
จะไม่เชื่อ น้ำคำ ที่ฉ่ำพรม
เหมือนดั่งลม พัดแผ่ว แล้วเลือนลา
จะเท็จจริง อย่างไร เมื่อใจเปิด
จะแพร้วเพริศ สุขสม ระทมกว่า
จะโศกซับ กับทรวง กาลล่วงพา
ให้น้ำตา เป็นเพื่อน บนเรือนใจ
แม้เธออยู่ ตรงนี้ ตรงที่เก่า
แล้วใยเล่า ไม่เห็น เป็นไฉน?
รักฝากมา กับฝน ที่หล่นไกล
ไม่ซึ้งใจ ก็ปล่อย...ให้ลอยเลย...
"สุนันยา"
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
