ท่านเทวดา
ไปเสาะหากลอนเศร้ามาให้ซ่อม
จะวางยาวางย่องก็ต้องยอม
มัวอ้อมค้อมแคะไค้ได้ไงกัน
"อยากจะบอก ว่ารัก เป็นหนักหนอย
ก็กลัวถ้อย เธอประเทียด จะเดียดฉันท์
เพราะฐานะ ถาไน มันไกลกัน
ความสัมพันธ์ ยากพ้อง มาดองจินต์
เหมือนหมายดู ดอกฟ้า จากหมาหมัน
ไม่ถนัด ฟัดบั่น เดี๋ยวฟันบิ่น
เจ้าไม่ยอม น้อมลู่ ลงสู่ดิน
โอ้โฉมดิ้น ใจด่าง ช่างรังแก
ในชาตินี้ คงไม่สม อารมณ์หวาน
ที่ต้องการ เหมือนจิต เราคิดแน่
คงรอเหี่ยว เปลี่ยวที่ ฤดีแด
จนย่ำแย่ ยากหวัง ซังกะตาย “
ท่านรพีกาญจน์ ๕๙ ซ่อมไว้ก็เยี่ยม
ส่วนสักวา
ท่านก็พาที่เผ็ดเด็ดใจหาย
ถ้าแก้หลงให้เหลือบคงเกือบตาย
นี่ก็คล้ายคล้ายก้างกลอนวางยา
"สักวา ยาไส้ ให้หายกิ่ว
มันโหยหิว เหือดแห้ง เหมือนแกล้งว่า
ก็ยากไร้ รันทด อดข้าวปลา
จะบากหน้า หาใคร ไม่ให้ยืม
แฟนที่คบ เคยมี ก็หนีหมด
ยามรักรส ซดสูด ก็ดูดดื่ม
พอจนกรอบ ถุงแกง ก็แกล้งลืม
ปลื้มไม่ปลื้ม เปล่าปอง ต้องปลงเอย "
อีกกลอนนึง ที่แกล้งพิมพ์ผิดนี่ ไม่ใช่ง่ายๆนะ
"ผีอกหักรักร้าวถึงคราวทรุด
เมื่อน้องนุชหนีเปิดเกิดเห็นเห็น
เธอช่างมีแดนใหม่อย่างใจเย็น
ทำเหมือนเช่นนรกชั้นมันบรรลัย
รู้ทั้งรู้ผู้ผีนี้แอบหมาย
กลับหนีตายไปด้นกับคนได้
ต้องผิดหวังเกินระงับแสนคับใจ
อยากจะปีนงิ้วไล่ นรกรัง
นับจากนี้ผีบาปสาปผีหญิง
รักไม่จริงกลิ้งกลอกหลอกกะหัง
เป็นปอบหยิบปอบหยอดเที่ยวขอดตังค์
จนขึ้นชื่อโด่งดังเล่นหนังไทย"
บวกไปสามคะแนน ตามสัญญา รอหน่อยนะ
พรายม่าน
สันทราย
๐๘.๐๘.๕๔
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
