ดอกกระเจียวก็เพียงดินเสมอดิน
งามสะพรั่งประดับถิ่นไร้กลิ่นหอม
ค่าเกินใครหมายนิยมจึงตรมตรอม
เฝ้านึกน้อมหวนโหยเมื่อโรยรา
สำนึกตัวเสมอมิเพ้อพบ
ไปคิดคบเผ่าพงษ์หมู่หงสา
เพราะเมื่อเป็นเช่นนี้คืออีกา
ครวญถลาคืนคอนกลับนอนรัง
ยังจะมีเพื่อนมิตรคอยคิดรัก
ในสำนักแห่งเรานี้เฝ้าหวัง
ไปเบ่งบานมิรวนเรความเพพัง
กลางฝนหลั่งแดดกล้าอย่างท้าทาย