วันนี้เราสุดแสนเศร้าประหลาด
เรานั้นขลาดเกรงกลัวสู้หน้าเขา
หรือว่าหลงเขาแล้วเข้าสิเรา
หรือเมามัวแอบรักเขาเข้าจริงๆ
วันนี้สีท้องฟ้ามันแสนแปลก
ไม่จำแนกสีฟ้าไม่มัวกริ่ง
แต่แสนแปลกสีฟ้าไม่ประวิง
แต่กลับทิ้งสีชมพูทั้วนภา
แม้ทุ่งหญ้าก็ยังเอนยังพลิ้วไหว
แต่ดวงใจเสแสร้งแสนประหลาด
แม้ตัวเรานั้นเองแสนประหมาด
แต่เราหวาดด้วยใจของตนเอง
แม้อาการของเราแสนวิตก
ไม่เคยผกโผผินแบบนักเลง
ถึงแม้เราแสนวิตกมิกลัวเกรง
แสนวังเวงแปลกประหลาดสุดศร้าใจ
เอาไงดีเนี่ยพิมพ์งงเลยค่ะ (แต่งเองงงเอง)
เรานั้นขลาดเกรงกลัวสู้หน้าเขา
หรือว่าหลงเขาแล้วเข้าสิเรา
หรือเมามัวแอบรักเขาเข้าจริงๆ
วันนี้สีท้องฟ้ามันแสนแปลก
ไม่จำแนกสีฟ้าไม่มัวกริ่ง
แต่แสนแปลกสีฟ้าไม่ประวิง
แต่กลับทิ้งสีชมพูทั้วนภา
แม้ทุ่งหญ้าก็ยังเอนยังพลิ้วไหว
แต่ดวงใจเสแสร้งแสนประหลาด
แม้ตัวเรานั้นเองแสนประหมาด
แต่เราหวาดด้วยใจของตนเอง
แม้อาการของเราแสนวิตก
ไม่เคยผกโผผินแบบนักเลง
ถึงแม้เราแสนวิตกมิกลัวเกรง
แสนวังเวงแปลกประหลาดสุดศร้าใจ
เอาไงดีเนี่ยพิมพ์งงเลยค่ะ (แต่งเองงงเอง)
อาจเป็นเพราะข้างในใจเต้นถี่
จึงได้มีการสั่นและหวั่นไหว
ทำให้น้องพิมพ์วาสประหลาดใจ
เกิดขึ้นได้ทุกคน, พิกลจริง
มองบนฟ้าคราใดใช่สีฟ้า
เป็นสีหน้าของคนจนหยุดนิ่ง
คือหน้าที่เผลอเล่า เฝ้าแอบอิง
ทุกวันยิ่งเพ้อพร่ำ, อยู่คร่ำครวญ
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
