เพราะหว่านรักมากไปหรือไรเล่า
ร้อนรนเท่าทำให้ใจสลาย
เขาต้องการบ้างไหมทั้งใจกาย
หรือเราหมายฝ่ายเดียวเหี่ยวหัวโต
หรือหวังมากเกินไปในสิ่งหวัง
ถึงยามพลั้งโหยหาพาอักโข
สงสารนักใจสาวคราวร้องโฮ
อยากเข้าโอ๋ เข้าอ้อนให้ผ่อนคลาย
นี่แหละหนอ ความรักมักไม่เลือก
คนที่เกลือกกลั้วนั้นทุกชั้นหมาย
เด็กหรือแก่แย่ยันล้วนอันตราย
อย่าได้หมาย..ใครเซียน..ยังเจียนจม
ต้องหยุดนั่งดูบ้าง..ในบางครั้ง
อะไรสั่ง อะไรส่ง ตรงเข้าห่ม
อะไรรัก อะไรหลง ส่งระบม
อะไรขม อะไรหวาน กาลผ่านมา
อาจได้รู้..ตัวเรา..ช่างเขลาเหลือ
อาจจะเชื่อ คนง่าย คล้ายห่วงหา
อาจจะซึ้ง เพียงฟัง หลั่งน้ำตา
อาจพึ่งพา เพื่อนเร้า เพื่อเอาใจ
มาบัดนี้ยามเศร้าใครเขาห่วง
มาบัดนี้คนลวง,ควง อยู่ไหน?
มาบัดนี้ เหลือเรา เศร้ากว่าใคร
มาบัดนี้ หฤทัย ใครช้ำเกิน..!
"บ้านริมโขง"
หมายสื่อสาร.หวานขม.ไม่สมรัก
จะพิงพัก.ยามพลาด.ก็ขาดเขิน
กลับเหยียบย่ำ ซ้ำเล่น.เห็นเป็นเพลิน
พร้อมเผชิญ.สู้กรรม....เจ็บลำพัง
เธอมิต้อง.พูดบอก.หรือศอกกลับ
ฉันยอมปรับ.สูญถวิล.ว่าสิ้นหวัง
หยาดน้ำตา หมดสิทธิ์ จะปิดบัง
โถมประดัง.เต็มที่.เอาสิเธอ!!
เราจะได้.หมดห่วง.ในห้วงรัก
ต่างเว้นวรรค.ด้วยย้ำ.นำเสนอ
หมดเยื่อใย.ใสซ่อน.อ้อนละเมอ
ถ้าแม้เจอ....อย่ารัก...หยุดทักทาย
" Music"
จะพิงพัก.ยามพลาด.ก็ขาดเขิน
กลับเหยียบย่ำ ซ้ำเล่น.เห็นเป็นเพลิน
พร้อมเผชิญ.สู้กรรม....เจ็บลำพัง
เธอมิต้อง.พูดบอก.หรือศอกกลับ
ฉันยอมปรับ.สูญถวิล.ว่าสิ้นหวัง
หยาดน้ำตา หมดสิทธิ์ จะปิดบัง
โถมประดัง.เต็มที่.เอาสิเธอ!!
เราจะได้.หมดห่วง.ในห้วงรัก
ต่างเว้นวรรค.ด้วยย้ำ.นำเสนอ
หมดเยื่อใย.ใสซ่อน.อ้อนละเมอ
ถ้าแม้เจอ....อย่ารัก...หยุดทักทาย
" Music"
อาจเป็นความโง่งมอารมณ์รัก
ยอมจมปลักดักดานนานจะหาย
อาจเป็นความซื่อตรงหลงเมามาย
ยอมเปล่าดายหลายหน, ไร้คนฟัง
เพราะเห็นเธอในโลกแสนโศกเศร้า
ใครกันเล่าเข้ามาน้ำตาหลั่ง
สงสัยในความนิ่งเสียจริงจัง
เธอพ่ายพังหวังใด, บอกให้ที
เสียงหัวใจไหวหวั่นสั่นสะท้าน
รับรู้การลำเค็ญจนเต้นถี่
คนที่เราเฝ้ารอไม่พอดี
อยู่ผิดที่ผิดทาง, ระหว่างกัน
หรือต้องการคำตอบเพื่อปลอบปลุก
แล้วจะลุกจากไปไม่ใฝ่ฝัน
สิ้นเสียงพร่ำทำนองของคืนวัน
หรือสิ้นความผูกพัน, อันแท้จริง
เธอคงอาจรู้ได้ในความหมาย
ส่องประกายหลายจุดไม่หยุดนิ่ง
คือมิตรแท้แน่นอนตอนพักพิง
ให้แอบอิงอยู่บ้าง, ไม่ร้างรา
ไม่มีใครพูดหลอกหรือศอกกลับ
แต่สำหรับบางคนบนคุณค่า
เพียงแค่เธอยิ้มรับแล้วหลับตา
จะรู้ว่าเช้าตรู่, มีอยู่จริง!!!
"ทำ มะดา"
ยอมจมปลักดักดานนานจะหาย
อาจเป็นความซื่อตรงหลงเมามาย
ยอมเปล่าดายหลายหน, ไร้คนฟัง
เพราะเห็นเธอในโลกแสนโศกเศร้า
ใครกันเล่าเข้ามาน้ำตาหลั่ง
สงสัยในความนิ่งเสียจริงจัง
เธอพ่ายพังหวังใด, บอกให้ที
เสียงหัวใจไหวหวั่นสั่นสะท้าน
รับรู้การลำเค็ญจนเต้นถี่
คนที่เราเฝ้ารอไม่พอดี
อยู่ผิดที่ผิดทาง, ระหว่างกัน
หรือต้องการคำตอบเพื่อปลอบปลุก
แล้วจะลุกจากไปไม่ใฝ่ฝัน
สิ้นเสียงพร่ำทำนองของคืนวัน
หรือสิ้นความผูกพัน, อันแท้จริง
เธอคงอาจรู้ได้ในความหมาย
ส่องประกายหลายจุดไม่หยุดนิ่ง
คือมิตรแท้แน่นอนตอนพักพิง
ให้แอบอิงอยู่บ้าง, ไม่ร้างรา
ไม่มีใครพูดหลอกหรือศอกกลับ
แต่สำหรับบางคนบนคุณค่า
เพียงแค่เธอยิ้มรับแล้วหลับตา
จะรู้ว่าเช้าตรู่, มีอยู่จริง!!!
"ทำ มะดา"
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
