มีบางคราว จันทร ต้องอ่อนแสง
ดุจสิ้นแรง โรยรา เมื่อคราเคลื่อน
เพียงลำพัง เดียวดาย ไร้ใครเยือน
รอบตัวเดือน มืดมน อนธการ
ยิ่งถึงคราวที่ฝน นั้นหล่นร่วง
บนฝากสรวง เหมือนปัก หลักประหาร
จันทร์ซ่อนแสง แฝงเศร้า อันร้าวราน
ในห้วงมาน สะท้อน ต้องนอนซม
ไม่มีแสง ข้างเคียง เมียงมองผ่าน
ช่วยสมาน จันทรา คราขึ่นขม
ใครจะเห็น ยามแสง แฝงตรอมตรม
ที่ทับถม จันทร์เจ้า...ตอนเศร้าทรวง...
"สุนันยา"
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
