เหงา...
มีเพียงเราเท่านั้นอัดอั้นจิต
แสนมืดมนหม่นไหม้ในชีวิต
ไร้ซึ่งทิศคิดไปในเส้นทาง
เหงา...
หาใครเล่าเข้าใจอยู่ไหนบ้าง
เด็กกำพร้าผู้หญิงถูกทิ้งวาง
มือสรรค์สร้างมีไหมแล้วใครกัน
เหงา...
คงไม่เท่าเหงาใครใกล้เคียงฉัน
อยู่ในกรอบขอบคลุมคุ้มทุกวัน
ดั่งนกนั่นกรงกักอยู่ดักดาน
เหงา...
และเจือเศร้าเคล้าคละคลุกผสาน
ระริกทั่วหัวใจคล้ายแหลกราน
ทรมานแต่ต้องทนกว่าพ้นกรรม
๐รุ่งอรุณ๐
มีเพียงเราเท่านั้นอัดอั้นจิต
แสนมืดมนหม่นไหม้ในชีวิต
ไร้ซึ่งทิศคิดไปในเส้นทาง
เหงา...
หาใครเล่าเข้าใจอยู่ไหนบ้าง
เด็กกำพร้าผู้หญิงถูกทิ้งวาง
มือสรรค์สร้างมีไหมแล้วใครกัน
เหงา...
คงไม่เท่าเหงาใครใกล้เคียงฉัน
อยู่ในกรอบขอบคลุมคุ้มทุกวัน
ดั่งนกนั่นกรงกักอยู่ดักดาน
เหงา...
และเจือเศร้าเคล้าคละคลุกผสาน
ระริกทั่วหัวใจคล้ายแหลกราน
ทรมานแต่ต้องทนกว่าพ้นกรรม
๐รุ่งอรุณ๐
อย่าเหงา...
ใครไม่เข้าใจปล่อยอย่าน้อยต่ำ
อย่ามุ่งหมายใครอื่นยื่นมือนำ
จงกระทำตนเองให้เก่งเดิน
อย่าเหงา...
หรือหมองเศร้าหวังใครให้สรรเสริญ
ชีวิตคนทั้งผองต้องเผชิญ
ไร้คนเมินมองมายิ่งท้าทาย
อย่าเหงา...
ตัวของเราดับลงจงมุ่งหมาย
สิ่งรอบข้างบางทีมีกลับกลาย
มิใช่ร้ายมุมมองตรองให้ดี
อย่าเหงา...
จงปลุกเร้าหัวใจให้สุขศรี
"รุ่งอรุณ"แสงทองผ่องระวี
วันพรุ่งนี้มีแน่...อย่าแพ้ใจ
"กานต์ฑิตา"
๗ สิงหาคม ๒๕๕๔
ใครไม่เข้าใจปล่อยอย่าน้อยต่ำ
อย่ามุ่งหมายใครอื่นยื่นมือนำ
จงกระทำตนเองให้เก่งเดิน
อย่าเหงา...
หรือหมองเศร้าหวังใครให้สรรเสริญ
ชีวิตคนทั้งผองต้องเผชิญ
ไร้คนเมินมองมายิ่งท้าทาย
อย่าเหงา...
ตัวของเราดับลงจงมุ่งหมาย
สิ่งรอบข้างบางทีมีกลับกลาย
มิใช่ร้ายมุมมองตรองให้ดี
อย่าเหงา...
จงปลุกเร้าหัวใจให้สุขศรี
"รุ่งอรุณ"แสงทองผ่องระวี
วันพรุ่งนี้มีแน่...อย่าแพ้ใจ
"กานต์ฑิตา"
๗ สิงหาคม ๒๕๕๔
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
