จะรักเขายาวยืนไม่คืนกลับ
นานเกินนับกับฝันนั้นถวิล
วางเป้าหมายไว้ไกลให้โบยบิน
จวบจนสิ้นดินฟ้า...เลยนะนาง
รู้บ้างไหมเมื่อไหร่ได้สูญสิ้น
เมื่อไหร่ดินและฟ้ามาเหินห่าง
อายุเราเท่าไหร่ไหนออกวาง
จะเห็นบ้างหรือไม่...ในคำเปรย..
หากรักฉันขอกันวันละน้อย
ไม่เลิศลอยเพียงหวังอย่านั่งเฉย
สนใจบ้างยามใกล้ได้ชื่นเชย
เติมรักเอย..วันละนิด สนิททรวง
ไม่ต้องนั่งกังวลหม่นทอดถอน
ไม่ต้องนอนคร่ำครวญหวนห่วงหวง
ไม่ต้องเปรียบใครเขาเจ้าแดดวง
ไม่ต้องล่วงเลยลาหนีหน้าไป
เธอเป็นเธอ อย่างนั้น ฉันพอแล้ว
เธอเป็นแก้วผ่องผุดสุดไสว
เธอเป็นน้ำทิพย์โสมชโลมใจ
เธอเป็นไฟ ไอกรุ่น ละมุนกาย
นานเกินนับกับฝันนั้นถวิล
วางเป้าหมายไว้ไกลให้โบยบิน
จวบจนสิ้นดินฟ้า...เลยนะนาง
รู้บ้างไหมเมื่อไหร่ได้สูญสิ้น
เมื่อไหร่ดินและฟ้ามาเหินห่าง
อายุเราเท่าไหร่ไหนออกวาง
จะเห็นบ้างหรือไม่...ในคำเปรย..
หากรักฉันขอกันวันละน้อย
ไม่เลิศลอยเพียงหวังอย่านั่งเฉย
สนใจบ้างยามใกล้ได้ชื่นเชย
เติมรักเอย..วันละนิด สนิททรวง
ไม่ต้องนั่งกังวลหม่นทอดถอน
ไม่ต้องนอนคร่ำครวญหวนห่วงหวง
ไม่ต้องเปรียบใครเขาเจ้าแดดวง
ไม่ต้องล่วงเลยลาหนีหน้าไป
เธอเป็นเธอ อย่างนั้น ฉันพอแล้ว
เธอเป็นแก้วผ่องผุดสุดไสว
เธอเป็นน้ำทิพย์โสมชโลมใจ
เธอเป็นไฟ ไอกรุ่น ละมุนกาย
"บ้านริมโขง"
รักให้เขา ตราบดิน จนสิ้นฟ้า
ให้พี่ยา วันละน้อย ไม่ปล่อยหาย
ร้อยพันวัน รวมรัก เป็นมากมาย
จวบถึงวัน สุดท้าย ที่ปลายทาง
คงจะมาก ยิ่งกว่า ถ้าวางเทียบ
ไม่คิดเปรียบ เพียงบอก เย้าหยอกบ้าง
เพราะความจริง มองเห็น บนเส้นวาง
ใจบางบาง ดวงน้อย คอยพักพิง
อยู่แนบเนา เช้าค่ำ ทุกยามฝัน
ฟังเสียงกานท์ รำพัน กล่อมขวัญหญิง
ไม่บ่นเพ้อ ให้ชาย ต้องไหวติง
มอบทุกสิ่ง ที่ควร ล้วนพี่ยา
ขอ-เพียงให้ ยึดมั่น สัมพันธ์ก่อ
ขอ-เพียงขอ อย่าปล่อยขวัญ หวั่นผวา
ขอ-เพียงนิด จิตนี้ ที่ให้มา
ขอ-อย่าลืม สัญญา ถ้า..ห่างกัน..
"สุนันยา"
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
