..ขอบพระคุณ..ภาพประกอบจากอินเตอร์เน็ตครับ..
ชั้นต่ำ?
๐
๐ กลอนเราแค่ชั้นต่ำอย่างซำเหมา
ไม่งามเท่าชั้นเทพคนเสพ-หา
ไม่สะดุดใจใครไร้ชีวา
ฤาใช่กลอนนางฟ้าล่อตาใคร
๐ เป็นกลอนเปลี่ยวเดียวดายฉายแววหม่น
ของกมลขี้อ้อน-คนอ่อนไหว
ปล่อยอารมณ์รำพันหวนวาร,วัย
วันโลกใสและโศก-เยือนอกเรา
๐ เก็บมาเจียระไนใส่คำศิลป์
จากคนใจแหว่งวิ่นชินความเหงา
มีใจลอยใจหล่นปนซึมเซา
สวมหน้าเง้าหน้างอ-ท้อประจำ
๐ งานไร้เกรดห่างชั้น-ฝันคนหงอย
มากมีกร่อยบางบทขาดรสขำ
เรียบเรียงร้อยเปะปะทีละคำ
เกลือก,เปรอะเปื้อนร้อยช้ำทั่วสำนวน
๐ คำจึงแปร่งวกวน!จนชวนหาว
เจือเรื่องราวพิษแผลแลรอยข่วน
เผลอทีไรอดีตฤทธิ์ก่อกวน
บ่อยจึงล้วนหลุด,แฝง-แรงรักเธอ
๐ กลอนชั้นต่ำขี้เหร่เวลาอ่าน
ถูกชาวบ้านเบือนหน้า,ด่าเสมอ
ด้านคนแต่งยังหลง-งงทั้งเบลอ
ขลุกเพ้อเจ้อดักดาน..กานท์หลอกตัว..
ระนาดเอก
....สำนึกตน....
อ่านบทกลอน"ขั้นต่ำ"ใช้คำเก่ง
แต่ไม่เบ่งเหนือชั้น...เริ่มคันหัว
ทำไมเราหลงตนจนเมามัว
พูดไม่กลัวว่าเหนือชั้นน่าขันจัง
อ่านกลอนตนจนชินว่ารินไหล
มิได้ออกไปไหนไกลจากหวัง
ทำเป็นกบในกะลาช่างน่าชัง
ลองพลังกับกระจกตลกดี
เริ่มไหวตัวเดินถนนของคนเขียน
แล้วคลื่นเหียนกลอนตนจนป่นปี้
อยากกราบเท้าทุกคนบนเวที
"นักกวีตัวจริง"..อย่าทิ้งกัน
ช่วยฝึกหนูให้เนียนเขียนไพเราะ
เสียงเสนาะดังจิตประดิษฐ์ฝัน
ขอเกาะกลุ่มลุ่มลึกฝึกรำพัน
ผู้"ต่ำชั้น"เกลี้ยกล่อมให้ถ่อมตน
ยอมเป็นทาสใจรอ...บริสุทธิ์
จะใช้ขุด-ตัก-ถู-หนูไม่สน
ปรนนิบัติพัดวีดิบดีจน--
ให้ผู้คนเรียก"ขั้นต่ำ"ซ้ำอาจารย์
แต่ไม่เบ่งเหนือชั้น...เริ่มคันหัว
ทำไมเราหลงตนจนเมามัว
พูดไม่กลัวว่าเหนือชั้นน่าขันจัง
อ่านกลอนตนจนชินว่ารินไหล
มิได้ออกไปไหนไกลจากหวัง
ทำเป็นกบในกะลาช่างน่าชัง
ลองพลังกับกระจกตลกดี
เริ่มไหวตัวเดินถนนของคนเขียน
แล้วคลื่นเหียนกลอนตนจนป่นปี้
อยากกราบเท้าทุกคนบนเวที
"นักกวีตัวจริง"..อย่าทิ้งกัน
ช่วยฝึกหนูให้เนียนเขียนไพเราะ
เสียงเสนาะดังจิตประดิษฐ์ฝัน
ขอเกาะกลุ่มลุ่มลึกฝึกรำพัน
ผู้"ต่ำชั้น"เกลี้ยกล่อมให้ถ่อมตน
ยอมเป็นทาสใจรอ...บริสุทธิ์
จะใช้ขุด-ตัก-ถู-หนูไม่สน
ปรนนิบัติพัดวีดิบดีจน--
ให้ผู้คนเรียก"ขั้นต่ำ"ซ้ำอาจารย์
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
