ให้ฝนซับน้ำตาลงมาเถิด
ค่อยค่อยเปิดใจรับความอับเฉา
อยู่ข้างกายกายนี้ยังมีเงา
มิได้เศร้าคนเดียวเดี่ยวเอกา
มองฟ้าสิมองฟ้าฝ่าสายฝน
จะเจอคนหนึ่งคนที่ค้นหา
ใช่มาเพียงยื่นรับซับน้ำตา
แต่มาปลอบชีวาให้หวนคืน
ค่อยค่อยเปิดใจรับความอับเฉา
อยู่ข้างกายกายนี้ยังมีเงา
มิได้เศร้าคนเดียวเดี่ยวเอกา
มองฟ้าสิมองฟ้าฝ่าสายฝน
จะเจอคนหนึ่งคนที่ค้นหา
ใช่มาเพียงยื่นรับซับน้ำตา
แต่มาปลอบชีวาให้หวนคืน
ยิ่งมองฝน บนฟ้า ยิ่งพาเจ็บ
ยิ่งหนาวเหน็บ กอดหมอน นอนสะอื้น
ทั้งสองปราง เจือคราบ อาบกล้ำกลืน
ความขมขื่น ครอบงำ สุดทำใจ
สายลมเอย เลยผ่าน ไม่หันกลับ
คนเคยซับ ทรวงเศร้า เขาไปไหน
ไม่หวนคืน เหมือนก่อน อ้อนพิไล
เจ็บช้ำฝัง อยู่ใน หทัยครวญ..
"สุนันยา"
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
