เ ป็ น แ ค่ ค น เ ล่ า อั ก ษ ร
ค่ำคืนที่หลับตานอน..ยังฝันร้าย
เป็นแค่คนรำพันคำ..จากใจ
ที่ตื่นจากฝันเมื่อไร..ก็เหงาใจทุกที
เ ป็ น ค น ที่ มี ชี วิ ต..เ รี ย บ ง่ า ย
ท้องฟ้ายังสวยมิคลาย..มองเป็นสี
เป็นคนที่รักจะทำ.และทำ.สุดกำลังที่มี
ผืนดินยังชุ่มชื้นดี...ยามเหยียบเดิน
ค น เ ขี ย น ก ล อ น..อ ย่ า ง ฉั น
ไม่มีอะไรที่ยากเกินหากหัวใจมุ่งมั่น..ไม่ห่างเหิน
คนที่เล่าความรู้สึกตอน..ใครเขาเมิน
ก็แค่คนที่อาจขาด..อาจเกิน..จึงใช้ตัวอักษรต่อ
เ ผื่ อ เ ต็ ม
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
