คิดเขียนคำพร่ำกานท์ให้หวานแว่ว
คิดเปลี่ยนแนวพร่ำกานท์ให้หวานหวาน
คิดอย่างนี้มีมาตั้งช้านาน
คิดขับขานมีมาตั้งช้าเนาว์
ช่างยากเย็นเข็ญใจมิใช่ง่าย
ยากมากมายเข็นใจมิใช่เหงา
กว่าแต่งจบครบกานท์ก็พาลเมา
กว่าจะเข้าครบกานท์ก็พาลมึน
จึงแต่งเป็นกระสายมิหมายค่า
หวังเพียงว่ากระสายมิหมายขึ้น
เฝ้าไตร่ตรองลองนึกไม่บึกบึน
ก็หมดกึ๋นลองนึกไม่บึกบวม
ขออภัยในคำที่นำสู่
ด้วยด้อยรู้ในคำที่นำสวม
ฟังแปร่งแปร่งแหล่งคำให้กำกวม
ดูหละหลวมแหล่งคำให้กำเกิน....
มั่วๆเอาเนาะ