พิษรักปักใจ

รักปักใจไชชอนเมื่อตอนรุ่น
ยังหอมกรุ่นกลีบรักไม่หักหาย
ห้วงโมหันต์มันเห็นว่าเป็นนาย
ครอบครองกายใจเราให้เฝ้างม

เมื่อความรักทักถามในยามเหงา
ช่วยปัดเป่าห้วงใจให้หายขม
เมื่อมีรักมักไม่เหลือไว้เผื่อตรม
ความนิยมชมชื่นระรื่นจินต์

วัยสาวหนุ่มรุมเร้าด้วยเงารัก
ดังรอยหยักน้ำเหยาะเข้าเซาะหิน
เพียงไม่นานผ่านไปที่ไหลริน
ก็กัดกินกร่อนเจ้าเยาวมาลย์

แม้จะแข็งแกร่งกร้าวดั่งราวเพชร
ก็ต้องเสร็จรักล้อมที่หอมหวาน
ดังบุพผาแย้มปริเพิ่งผลิบาน
เหล่าภมรชอนชานกลีบก้านใบ

เมื่อแรกราวสาวรุ่นอุ่นสัมผัส
ที่ร้อยรัดรักแรกเลยแปลกไหว
ให้ภมรซ่อนชมจนสมใจ
ก็บินไปไร้คำจะร่ำลา

เมื่อผิดหวังครั้งแรกให้แปลกเจ็บ
เหมือนถูกเล็บเหน็บจิกระริกผวา
จึงกล้ำกลืนฝืนชอกสุดบอกมา
แค่อยากฆ่าเหล่าแมลง..แช่งให้ตาย...