คืนนี้คงหนักโข มโณภาพ!
วูบไหววาบอาบใจไฟแดงกร่ำ
ในห้องเงียบสนิทลิขิตคำ
มีเพียงเสียงบ่นพร่ำ, ระกำกลืน
หลับตาลงปล่อยใจเหมือนไร้บ้าน
จินตนาการหลายหลากไม่อยากตื่น
ซ่อนตาดำลำเค็ญเห็นทุกคืน
พลันพบคลื่นตามติด, ต้องปิดไฟ
ร่วมปลดปล่อย สักหน คนละนิด
อย่ายึดติด ตัวตนจนเหลวไหล
มันรู้สึกหดหู่อยู่ข้างใน
ต้องปล่อยไปซะบ้าง, อย่าค้างคา
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
