ผ่านเรื่องราวมาหนักเกินทักท้วง
เข้าสู่ห้วงเวลาอันล้าอ่อน
ประตูปิด! ไฟดับ ไม่หลับนอน
มันเร้าร้อนเริงร่ำ, พร่ำสำออย
ยันกายลุกขึ้นนั่งอย่างคลั่งบ้า
ความเหว่ว้า ทั้งหมดต้องปลดปล่อย
ตามอารมณ์สิ้นสุดการหลุดลอย
เปิดเพลงดังอีกสักหน่อย, ค่อยหลับตา
แล้วนำพาอณูอยู่ใต้แสง
สิ้นเสียงแห่ง ดวงจิตคิดตีค่า
ไร้ตัวตน ชีวิน จินตนา
ประหนึ่งว่าเวิ้งว้าง, ไม่ด่างดำ
ว่างเปล่าหรือไม่? ก็ไม่รู้
เพียงอยากอยู่ที่อื่นของคืนค่ำ
เพราะหมดแรงสามารถไม่อาจทำ
ชีวิตประจำวัน, มันช้ำเติม
ปลดปล่อย! ไปตามความเชื่อ
ในเมื่อเบื่อหน่ายร่างกายเริ่ม-
ไม่อยากอยู่ในฝันอันเปล่าเดิม
ไม่อยากเคลิ้มในจุด, หยุดสำคัญ.!
ขอบคุณภาพจากอินเตอร์เน็ต
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
