แสนสงสารคนไกลยืนใจหวิว
รอเข้าคิวรินน้ำสังข์ด้วยกังขา
คิดว่าอยู่แดนไกลมิได้มา
ที่แท้ยืนตัวชาหน้าประตู
รักกันอยู่ขอบฟ้าป่าเขาเขียว
เหมือนอยู่หอแห่งเดียวเข้าเกี่ยวหู
มองเห็นเจ้าเข้าหอพี่รอดู
เสมือนไกลสุดกู่ไม่คู่ควร
ตัวพี่ป็นกำนันสักวันต้อง
ให้นวลน้องเป็นกำในทำไร่สวน
โถ ใยลืมสัมพันธ์เคยรัญจวน
เจ้ามาด่วนเปลี่ยนใจไม่กี่วัน
อยู่ตำบลเดียวกันใยหันเห
ทั้งทะเล,ขอบฟ้า,ไม่มากั้น
ไม่เห็นหน้าวันเดียวเกลียวสัมพันธ์
ขาดสะบั้นเสียแล้วหนอแก้วตา
ยืนขบเขี้ยวเคี้ยวฟันตัวสั่นเทิ้ม
น้ำตาเริ่มกระเซ็นอยากเป็นบ้า
แสนน้อยอกน้อยใจสุดพรรณา
พรุ่งนี้ข้าจะลาออก จากกำนัน
กำนันปรางค์
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
