ฉันก็เป็นฉันเหมือนว้นเก่า
ครองเศร้าเรื่อยมาไม่น่าถาม
แต่ครั้งยังเขลาและเบาความ
บุ่มบ่ามหวามไหวไม่ยั้งคิด
ฉันก็เป็นฉันเหมือนวันแรก
ใช่แปลกเปลืองช้ำ ประจำ ..ผิด
เกินก้ำล้ำไปอภัยนิด
วอนมิตร เมตตา (บางคราเมา)
ฉันก็เป็นฉันในวันนี้
ฤดี ดิ่งคอย ยิ่งหงอยเหงา
ไร้รูปไร้เสียง แม้เพียงเงา
คงเฉา เปล่าดาย ฤาสายเกิน