พูดถึงกฏจดจำจนช่ำจิต
ยังครุ่นคิดกลัวอยู่ไม่รู้หาย
ถ้าหากผิดคิดว่าคงน่าอาย
ฉากสุดท้ายต้องทัณฑ์ที่บัญชา
จึงเคารพจบไหว้ไม่กล้าแหก
ให้ผิดแปลกแหวกชื่อข้อถือสา
ไร้เส้นสายรายห้อมล้อมกายา
เป็นแค่คนธรรมดาไร้ค่าใด
จึงเคร่งครัดจัดวางอย่างมั่นเหมาะ
เพื่อเป็นเกราะเชื่อมโยงด้วยโปร่งใส
ถ้าผิดพลาดพลั้งมาในคราไร
คงปลอดภัยไร้ห่วงทุกช่วงกาล