โอ้อนาถวาสนาต้องลารัก
เพราะอกหักจากเธอที่เผลอหลง
ทั้งหวังรักปักใจให้ยืนยง
กลับเข้าดงห้วงหนามทิ่มตำใจ
เธอไม่รักปักใจไม่เคยว่า
แต่อย่ามายิ้มส่งให้หลงใหล
เมื่อไม่รักจงห่างแล้วต่างไป
ขอได้ไหมอย่าหลอกให้ชอกทรวง
เราห่างกันอย่างนี้ก็ดีแล้ว
สิ้นวี่แววว่ารักเคยมักหวง
สิ้นเยื่อใยไมตรีที่เคยควง
เมื่อหลอกลวงเกินกลับจะรับคืน
จึงฝากคำพร่ำวอนเป็นกลอนผ่าน
ถึงผู้อ่านกลอนนี้ที่สุดฝืน
เพราะอกหักรักถลำสุดกล้ำกลืน
ความขมขื่นที่แต่งไว้มันไม่จริง