ไม่ได้มาเว้าวอนเป็นกลอนรัก
ใช่ว่าจักอกหักรักหล่นหาย
แต่วันนี้ก่อนจากฝากระบาย
ก่อนร่างกายแดดิ้น, สูญสิ้นไป
ไม่อยากเห็นใครแยก-จนแปลกหน้า
ทุกคนต่างพึ่งพาการอาศัย
ร่วมกันสร้างงานกลอนสะท้อนใจ
จะเขียนดีหรือไม่, ใช่สำคัญ
ระหว่างคนที่เขียนกับเพียรอ่าน
อุดมการณ์ไม่ต่างคือสร้างสรรค์
เป็นประเภทซึมเศร้าเหงารำพัน
ล้วนแบ่งปันสำนึก, รู้สึกดี
นั่นคือความงดงามตามความคิด
ไร้หนามพิษจากใจจริงไหมนี่
ทั้งกลอนรัก..กลอนซึ้ง..ถึงวจี
อีกทั้งสิทธิ์เสรี, ที่มีมา
เหมือนได้ยินเพื่อนสนิท-มิตรคุ้นหู
จนรับรู้ไออุ่นทรงคุณค่า
อ่านบทกลอนตอนกลับแล้วหลับตา
ก็รู้ว่าใจสุข, อยู่ทุกคืน
ไม่ต้องการสิ่งใดจากใจเพื่อน
มาย้ำเตือนตัวตนเป็นคนอื่น
เพียงพื้นที่จำกัดให้หยัดยืน
แล้วก็ตื่นพร้อมกัน, จากฝันเรา
ฝันว่ามีเมฆหมอกทุ่งดอกหญ้า
ฝันเห็นฟ้าสีครามในยามเหงา
ฝันว่าเรื่องทุกอย่างจะบางเบา
ฝันว่าโลกใบเก่า, ไม่เศร้าแล้ว!!
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
