ในโลกมีเรื่องบังเอิญเกินคาดคิด
คอยตามติดไม่ห่าง-หว่างความฝัน
นักกลอนเก่าเหงาใจคือใครกัน
ทุกคืนวันถามฝาก, จากวิญญาณ
เขา-พ่ายพังหวังเจอ จนเอ่อล้น
หรือหมองหม่นศรัทธาความกล้าหาญ
ทิ้งปรัชญาเอาไว้อยู่ไม่นาน
นิ่งเงียบงันสั่นสะท้าน, ผ่านไปแล้ว
หากว่าความมั่นคงดำรงอยู่
ขอไปสู่มิตรแท้อย่างแน่แน่ว
อาจต้องเป็นอย่างนี้ไร้วี่แวว
ลมหายใจผ่าวแผ่ว, ก็แว่วดัง
ในบทเพลงร้าวรวด-อวดคืนค่ำ
จากบาดแผลใครทำย้ำความหลัง
เก็บน้ำตาลาหายก่อนพ่ายพัง
สู่ความหวังครั้งใหม่, ขอให้ดี
เขาคงอยู่ไม่ไกลเกินใจคิด
เหงาสนิท, งดงามตามวิถี
หรืออยู่ในความโศกโลกเสรี
กลางใจที่อ่อนล้า, จนอาเจียน
สุขในเศร้าเหงาในเพลงบรรเลงเล่น
จนเกิดเป็นมิตรแท้ไม่แปรเปลี่ยน
เพียงแค่เราค้นสร้างอย่างพากเพียร
วนและเวียนมาพบ, ไม่จบเลย.!
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
